Συνεισφορά στην κατανόηση του λόγου των Αυτιστικών

Γράμμα προς τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου¹

Γεια σας!

Με λένε Πάρη² και πηγαίνω στο Β2. Πολλοί από εσάς ίσως να με ξέρετε, ακόμα και αν εγώ δεν σας ξέρω (και γι’ αυτό μάλλον συχνά ρωτώ αν εκείνος ή άλλος με ξέρει…δεν ξέρω και εγώ ακριβώς γιατί το κάνω). Θα έχετε ακούσει για εμένα κυρίως τις φασαρίες που δημιουργώ – ήδη από πέρυσι- τόσο στην τάξη όσο και στο διάλειμμα. Θα με έχετε ακούσει να φωνάζω, να φτύνω, να βρίζω και να χτυπάω. Θα έχετε ακούσει πόσο θυμώνω πολλές φορές τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου και πόσο αρνούμαι να κάνω αυτά που τα περισσότερα παιδιά κάνουν. Κάποιες φορές ζητάω συγγνώμη χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω τον λόγο. Πολλές φορές όμως δεν μπορώ να κάνω ούτε αυτό. Πιστέψτε με, αν μπορούσα να το κάνω θα το έκανα!Αλήθεια, είμαι μόνο εγώ έτσι;;

Η διάγνωση που μου έχουν δώσει λέγεται Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή και κανένας δεν μου έχει πει τίποτα για αυτήν. Ούτε καν ξέρω γιατί πάω σε αυτά τα ΚΕΔΔΥ – και δεν πάει ο νου σας πόσο άβολη διαδικασία είναι – και γιατί πρέπει να έχω εγώ ειδική δασκάλα και άλλους τέσσερις θεραπευτές το απόγευμα. Περνάω καλά βέβαια μαζί τους αν και συχνά βαριέμαι και κουράζομαι. Αλήθεια, εσείς ξέρετε τι σημαίνει η διάγνωσή μου; Ξέρετε που διαφέρω από τους άλλους ανθρώπους;

Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω πώς είναι να “είμαι ο Πάρης” και ελπίζω να με καταλάβετε γιατί εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω και εμένα αλλά και εσάς. Βασικά, αυτό είναι που με δυσκολεύει περισσότερο από όλα. Ο κόσμος, οι άλλοι και εγώ. Όσο και αν θέλω να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους, όσο και αν θέλω να τους κάνω φίλους δεν τα καταφέρνω. Τα λόγια που χρησιμοποιούν μου φαίνονται πολύ γενικά και αφηρημένα και μπερδεύομαι. Είναι σαν να μου δίνουν ένα κομμάτι από ένα παζλ πεντακοσίων και να μου ζητούν να καταλάβω τι δείχνει η εικόνα. Δεν συμφωνείτε ότι είναι τρομακτικό; Έπειτα, είναι και οι γκριμάτσες τους, οι κινήσεις, τα νοήματα… δεν έχω μάθει ακόμα να τα ξεχωρίζω όλα αυτά και να τα αποκωδικοποιώ. Και αν σκεφτείτε ότι ο καθένας από εσάς έχει και ένα ξεχωριστό ύφος φανταστείτε (αχ, κάντε το σας παρακαλώ γιατί εγώ δυσκολεύομαι πολύ σ’ αυτό!) το χάος στο μυαλουδάκι μου!Αλήθεια, πόσο μικρό είναι το μυαλουδάκι μου; Υπάρχουν άλλοι με μυαλό σαν το δικό μου; Το δικό σας πόσο μεγαλύτερο είναι;

Τι έλεγα, λοιπόν; Α!Οι άλλοι και εγώ. Ναι, δεν τους καταλαβαίνω και όλο τους παρεξηγώ. Όλο νομίζω ότι κάτι έχουν μαζί μου. Ότι θέλουν να με αδικήσουν. Ότι δεν με αγαπάνε. Ότι με ξεχνάνε. Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω π.χ. γιατί με σκουντάει η διπλανή μου όταν γράφω. Άλλωστε δεν θυμάμαι να την σκούντησα ποτέ και εγώ. Θυμάμαι καλύτερα αυτά που βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια και δεν είδα ποτέ το χέρι μου να την σκουντάει. Ακόμα, συχνά όταν κάποιος ξεχάσει να με χαιρετήσει νομίζω ότι και αυτό το έκανε γιατί δεν με αγαπάει, γιατί όντως με ξέχασε. Κάποιος μια φορά μου είχε πει “συγγνώμη Πάρη, σε ξέχασα” και από τότε προσπαθώ να κατανοήσω αυτή την αντίφαση: πώς γίνεται να ξεχνάς κάποιον που αγαπάς; Τώρα τελευταία προσπαθώ με την βοήθεια των δασκάλων μου να μάθω ότι κάποια πράγματα γίνονται κατά λάθος. Όμως, τι διαφορά έχει το κατά λάθος από το λάθος και πόσα είδη λαθών υπάρχουν; Ουφ, μπερδεύομαι!Αλήθεια, πιστεύετε ότι όλα αυτά είναι τόσο απλά;

Έλεγα, όμως, για του άλλους. Ναι, οι άλλοι. Μπορώ να σας πω ότι συχνά φοβάμαι τους άλλους. Με τρομάζουν. Με τρομοκρατούν. Ιδιαιτέρως στο διάλειμμα. Παιδιά πέφτουν επάνω μου – ίσως και κατά λάθος – με κοιτάνε περίεργα, φωνάζουν τόσο που ούτε το ουρλιαχτό μου δεν μπορώ να ακούσω!Ένας λόγος που συνεχίζω να φωνάζω στο μάθημα είναι και αυτός. Επειδή δεν έχω μάθει να γυρίζω τον διακόπτη που λένε – το άκουσα μια φορά από τον μπαμπά και τώρα νομίζω ότι έχω έναν διακόπτη στο κεφάλι μου, έχετε και εσείς;

Τώρα θα μου πείτε, και γιατί δεν κλαις αφού τρομάζεις αντί να θυμώνεις και να γίνεσαι επιθετικός; Μια φορά διάβασα τα λόγια ενός άλλου ανθρώπου σαν και εμένα που έλεγε ότι αν δεν έφτανε σε εκρήξεις θυμού δεν μπορούσε να νιώσει τα συναισθήματά του! Νομίζω ότι κάπως έτσι νιώθω και εγώ. Αυτός ο κύριος τώρα δουλεύει στο υπουργείο πολιτισμού, κάπου σε μία θέση, όχι κάτι το τρομερό, αλλά δεν είναι και για πέταμα! Εγώ θα τα καταφέρω; Φοβάμαι. Και όσο φοβάμαι τόσο πιο πολύ θέλω να φτύσω! Σας ακούω να μου λέτε και κάποια μπράβο ανάμεσα στις φωνές. Αλλά αν δεν το δω το μπράβο συνήθως το ξεχνάω ακόμα και αυτό πολύ σύντομα. Γι’ αυτό μου αρέσουν τα αστεράκια!Και γι’ αυτό τρελαίνομαι να τα μετράω!Καταλαβαίνω έτσι ότι δεν είμαι για πέταμα!

Ξέρετε; Σε άλλες αναπτυγμένες χώρες του κόσμου παιδιά σαν και εμένα όχι μόνο για πέταμα δεν είναι αλλά δέχονται και πλήρη υποστήριξη από το κράτος γιατί με την κατάλληλη υποστήριξη μπορούν δώσουν πολλά! Έχω να σας δώσω πολλά αλλά δεν ξέρω ακόμα πώς ακριβώς. Τελικά η δική μας χώρα πόσο αναπτυγμένη είναι; Εγώ δέχομαι όλη την υποστήριξη που δικαιούμαι; Πάντως, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε και εσείς ότι η τάξη μου είναι ανυπόφορα μικρή. Και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις με τον πολλαπλασιασμό όταν μπροστά σου βλέπεις να αναβοσβήνουν σαν φωτεινή επιγραφή οι καρτέλες για τον συλλαβισμό. Αλλά που στην ευχή να μπούνε και αυτές; Ή μήπως δεν χωράω εγώ στην τάξη;

Θέλω πολύ να χωρέσω στην τάξη αυτή. Άλλωστε σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει κάποιο άλλο σχολείο που να με χωράει. Ευτυχώς ή δυστυχώς έχω και πολλές δυνατότητες. Νομίζω ότι έχετε δει κάποιες από αυτές ακόμα και αν συχνά θάβονται κάτω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω. Αλλά είμαι ο μόνος που αντιμετωπίζει δυσκολίες;

Λοιπόν; Θέλετε να με βοηθήσετε;

Με μεγάλη αγωνία

Πάρης